Hypodermis van de aarde – Projectie, 2024

Het drieluik Hipoderme da Terra (2024) heeft als uitgangspunt de geschiedenis van de mijnbouw in het binnenland van Brazilië en in het bijzonder het geweld dat gepaard gaat met de uitputting van Pico do Cauê, in Itabira-MG, omgevormd tot een krater. Carlos Drummond de Andrade, in de volksmond bekend als de "stenen dichter", spreekt over Pico do Cauê als een "verpulverde berg". Hipoderme da Terra is op zijn beurt een drieluik van vervormd beeld, geluid en tekst.

Dit werk bestaat uit een lange metalen doos op een sokkel, die lijkt op een mijnwagen of een oude camera, waarin we een foto van Pico do Cauê vinden, geprojecteerd op rook. Deze techniek is geïnspireerd op het werk van kunstenaar Rosangela Rennó, die rook gebruikt om haar beelden te vervagen. De projectie wijst op de vluchtigheid van het geheugen, hier getransponeerd naar de context van de mijnbouw in Itabira, in de staat Minas Gerais, Brazilië. Bovendien verwijst rook naar de industriële revolutie en de toename van de CO2-uitstoot in de atmosfeer. In al Loyola's werken heeft de afwezigheid van de mens een dubbele functie: terwijl het tegelijkertijd de diepe tijd van de geologie op de voorgrond plaatst, opent het een denkbeeld waarin de impact van de mensheid op de aarde versteend is geworden. In dit scenario draaien de resterende vragen rond onze toekomstige voorouders. Hoe beïnvloedt onze relatie met de aarde onze taal en daarmee onze subjectiviteit? En welke invloed heeft deze realiteit op wat we achterlaten? Voor wie?