Coletivo Amarelo groeit voortdurend en we zijn er trots op om nog een artiest te presenteren die deel zal uitmaken van het collectief, Jerusa Simone. De Portugese kunstenaar, die nu in Zürich woont, heeft een uniek perspectief verworven gedurende haar hele leven en uitgedrukt in haar kunst. Door te proberen herinneringen en emoties opnieuw te creëren, gaat Jerusa's werk in dialoog met het surrealisme.
Maak kennis met Jerusa Simone, een kunstenaar die momenten en ervaringen herschept door middel van het surrealisme
De kunst van Jerusa Simone is vooral gebaseerd op haar dagelijkse persoonlijke ervaringen, emoties en terugkerende herinneringen. Tijdens haar proces werkt de kunstenaar vaak vanuit naïeve tekeningen die voortkomen uit abstracte achtergronden zonder een reeds bestaand idee. Zo omarmt Jerusa het schilderen als een handeling gebaseerd op spontane bewegingen en intuïtieve keuzes.
Deze oorsprong van kunst in het onderbewustzijn en de poging om herinneringen opnieuw te creëren, zijn rechtstreeks verbonden met het surrealisme, dat tot uiting komt in zijn creaties. Zijn objecten krijgen vorm door subtiliteit en informele lijnen, vormen menselijke figuren en reproduceren bekende visuele tekens, samen met een zekere vreemdheid.
Om de kijker visueel en intellectueel te prikkelen, bestaat al het werk van de kunstenaar uit het reconstrueren van de verbinding tussen symbolen, betekenissen, kleuren en texturen, ongeacht het gebruikte medium.
Jerusa Simone komt oorspronkelijk uit de stad Porto, in Portugal, maar woont momenteel in Zürich, Zwitserland. De kunstenaar heeft een diploma beeldende kunst behaald aan de Escola Artística do Porto en de Accademia di Belli Arti di Roma.
De afgelopen jaren heeft Jerusa via videokunst verschillende schildermedia onderzocht. Hiermee kreeg ze de kans om internationaal te exposeren in verschillende contexten en plaatsen, zoals Portugal, Italië, Saoedi-Arabië, Engeland, Griekenland, Spanje, de Verenigde Staten en recentelijk in haar gastland Zwitserland.
Vrouw en surrealisme
Dit jaar vond de Biënnale van Venetië haar 59e editie plaats en voor het eerst in 127 jaar waren er voor het grootste deel vrouwelijke kunstenaars te zien. In deze editie belichtte de Biënnale de mysteries van het menselijke onderbewustzijn en de surrealismen ervan vanuit het perspectief van vrouwelijke kunstenaars.
De tentoonstelling, samengesteld door de Italiaanse Cecília Alemani, verkende thema's die rond de verbeelding van verschillende realiteiten draaien, het universum van dromen en nieuwe percepties over wat het betekent om mens te zijn. Bovendien bracht het de invloed van technologie in verband met de creatie van nieuwe wezens en het herstel van onze verbeeldingskracht als kinderen.
Het werk van Jerusa sluit op zijn beurt geheel aan bij het thema van de tentoonstelling. Deze relatie wordt vooral gekenmerkt door de poging van de kunstenaar om via de schilderkunst herinneringen opnieuw op te roepen. Bij het uitvoeren van deze geheugenoefening creëert de kunstenaar vreemde scenario's, maar toch enigszins vertrouwd voor de kijker.
In navolging van deze trend van vrouwen in het surrealisme creëert Jerusa Simone iets surrealistisch te midden van de verwarrende en intense tijden waarin we leven.
Om haar te verwelkomen bij Coletivo Amarelo en haar unieke visie met de onze te verenigen, hebben we een interview met de kunstenaar gehouden. Lees een fragment uit ons gesprek en leer iets meer over Jerusa Simone, een vrouw die haar ervaringen en surrealisme gebruikt om haar kunst uit te drukken.
Geel Collectief: Wat betreft het schilderij ‘Herinneringen aan een toekomstige wedstrijd’ is het spel dat je maakt met de woorden interessant: ‘herinnering’ is iets dat verwijst naar een verleden, naar iets dat nog niet is gebeurd, dat in de toekomst ligt. Er is een zekere poging om de tijd en het verkeer te manipuleren... vertel ons iets meer over dit werk, wat was het creatieve proces erachter?
Jerusa Simone: Kortom, dat schilderij is gemaakt op een heel specifiek overgangsmoment: ik was in Italië, op het punt om naar Zwitserland te verhuizen. Dit gevoel is heel vreemd, maar het was al bekend. Een gebied waarvan ik al min of meer wist dat ik er mee te maken zou krijgen. Omgaan met de scène van nieuw en oud, deze dualiteit. Het schilderij is verdeeld in twee delen: het bovenste deel met elementen die verband houden met de Italiaanse zuil. Dit bijna zwaarlijvige lichaam is geïnspireerd op het werk van Lucien Freud. Ik keek naar dat lichaam, en ik wilde dit idee van schoonheid en lelijkheid naar voren brengen en vrouwen weer ruimte geven, zonder het vrouwelijk lichaam te hyperseksualiseren, maar andere lichamen binnen te halen. Ik wilde mezelf vertegenwoordigd zien. Ik had altijd veel problemen met mezelf, dus toen ik naar de schilderijen van Freud keek, dacht ik: “Wauw, dit is grotesk, maar zo mooi”. Deze gemarginaliseerde lichamen, bijna een confrontatie, dwingen het publiek om te kijken. En het lichaam heeft altijd een rode omtrek, en bevindt zich altijd in de hoeken, maar altijd aanwezig. De positie weerspiegelt dit, deze fase van verandering, van angst. Het is een bekende plek, maar het is eng.
HIER: Het heeft een droomachtige kwaliteit, waarbij we wakker worden en de droom heel duidelijk is, en naarmate de tijd verstrijkt, verdwijnen de details van de droom. En je werk heeft het kenmerk van een enigszins wazige herinnering. Hoe is het om een schilderij te maken dat je huidige moment weerspiegelt, en jaren later datzelfde schilderij opnieuw te bezoeken en naar die herinneringen te kijken, een beetje verward, met die droomachtige kwaliteit? Er is iets veranderd?
Jerusa Simone: Als ik er nu naar kijk, kan ik al mijn motivaties voelen, ik herinner me alle elementen die ik heb toegevoegd, die ik heb geëlimineerd... en nu, op dit moment, ben ik op de plek waar ik wilde zijn toen ik dit schilderij maakte. Ik ben nu twee jaar in Zwitserland, maar intussen heb ik mijn angst overwonnen, die heel aanwezig was in dit werk. Dit element van je hand in het vuur steken is iets dat ik vaak gebruik, het is bijna een zelfportret. Ik breng mezelf in gevaar, maar ik kan er niets aan doen. Een zelfsabotage, een overgangsscène, van iets achterlaten.
HIER: Dit schilderij illustreert een gebeurtenis van je persoonlijke transitie, waarbij je van de ene plaats naar de andere ging en de elementen plaatste die in dit proces aanwezig waren. Maar ook al was dit een specifiek deel van je leven, ik kan ernaar kijken en mezelf daar op de een of andere manier zien, misschien in een transitie waarin ik zat, maar ik doe het via de droom van iemand anders. Bijna alsof ik de droom van iemand anders had bezocht. Denk je dat dit deel uitmaakt van het vrouwelijk surrealisme?
Jerusa Simone: Ik moest deze kleine niche (vrouwelijk surrealisme) ontdekken, dit is het spel dat ik speel met verschillende elementen, deze uitwisseling van betekenissen van de elementen die ik gebruik, en naarmate de tijd verstrijkt en ik nieuwe ervaringen opdoe, worden dingen gewist en getransformeerd. Door mijn werk is dit spel bijna een puzzel...
Exclusieve werken van Jerusa zijn verkrijgbaar in onze winkel, bekijk ze eens!