door Stephanie Wrak | 19 augustus 2021 | Artikel
Perceptie:
effect van waarnemen, van het begrijpen van de betekenis van iets via de zintuigen.
Het observeren van wat ons omringt, gebeurt elke dag automatisch en onmiddellijk, ongeacht de ruimtes waarin we ons bevinden; of het nu in een museum is, thuis of wandelend door de straten van de stad. Op basis van deze observaties is het mogelijk om betekenissen toe te kennen aan bepaalde situaties en omstandigheden.
Wat zijn, uitgaande van dit idee, de voordelen van het in vraag stellen van onze eigen processen van kijken naar artistieke werken?
Het huidige thema is perceptie, gecontextualiseerd binnen de mechanismen van de blik. De oefening van het observeren van een kunstwerk kan op talloze manieren plaatsvinden, waardoor verschillende resultaten kunnen ontstaan voor het werk zelf en ook voor de toeschouwer.
Ons vermogen om betekenissen aan artistieke werken toe te kennen kan zich dieper ontwikkelen als we aandacht hebben voor onze eigen observatieprocessen. Wat is het verschil tussen het toekennen van betekenis versus echt, organisch begrip?
Er zijn beelden die functioneren als een middel om betekenis te geven aan situaties en scenario's, en andere die een automatisch inzicht bieden in wat nog niet eerder voor onze consumptie is gebruikt. Wat zou in dit geval de rol van de waarnemer zijn bij het produceren van betekenissen voor kunstwerken?
Onze percepties interfereren ook met de productie van onze herinneringen, waarbij beeldinformatie wordt samengevoegd en nieuwe talen en betekenissen ontstaan. Daarom veranderen onze denkbeeldige velden voortdurend. Is het mogelijk om ons eigen kijkmechanisme te cultiveren om dieper en betekenisvoller te worden?
De komende weken zullen we visuele oefeningen voorstellen, onze relatie met de manier waarop we naar kunstwerken kijken onderzoeken, en het onderwerp illustreren met werken van kunstenaars die deze vragen beantwoorden.
Afbeelding: Marco Tirelli
door Stephanie Wrak | 30 april 2021 | Artikel
Eduardo Politzer is een Braziliaanse geluidsontwerper en kunstenaar uit Rio de Janeiro en vandaag praten we met hem over zijn digitale werk “Labirinto”.
Dit is een uitnodiging om je koptelefoon op te zetten, te verdwalen, jezelf te herontdekken en hopelijk te dromen. Politzer creëerde een nieuwe digitale ruimte vol geluiden, herinneringen, dromen, gedichten en losse gedachten. Terwijl u door het doolhof navigeert en op hyperlinks klikt die u naar verschillende hoeken leiden, tekent u uw eigen pad. Soms kan het doolhof diep ontroerend en persoonlijk zijn, andere keren kan het ontspannend en leuk zijn.
We hadden de gelegenheid om met hem door Eduardo's labyrint te navigeren en onderweg vragen te stellen. Hij vertelde ons hoe het proces van het maken van het werk was en wat hij van de ervaring heeft geleerd.
‘Zet je koptelefoon op.
Verdwaal, droom.
Wanneer je beseft dat je in een labyrint bent
het is omdat je er al heel lang bent.
Maar haast je niet,
Misschien leer je onderweg nog iets.
Misschien vind je iets waardevols,
Misschien leer je iets waardevols over jezelf,
Misschien,
Misschien word je wakker met een gevoel,
Misschien gebruiken je hersenen deze tijd om verschillende situaties te simuleren.
Om weg te gooien wat van weinig belang is.
Ter voorbereiding op iets in de toekomst.
In dit labyrint vind je karakters en plaatsen,
Geluid en beeld.
Tijd en gedachte.
Metafysica en onzin.
Ik zal je mijn dromen vertellen
En dan vertel jij mij de jouwe.
Dit is een sieraad
Een ketting die we om de nek van de tijd plaatsen,
Om te zien of het getemd wordt.”
Wij nodigen u uit om het doolhof op eigen gelegenheid te verkennen, te bezoeken hier. Klik hier om de website van Eduardo te bezoeken. Volg hem op IG: @eduardopolitzer
door Stephanie Wrak | 26 april 2021 | Artikel
Vorig jaar heeft de COVID-19-pandemie geleid tot een onbetwistbare prominentie van werk in digitale omgevingen. Net als andere productieve sectoren onderging de artistieke productie in deze periode verschillende aanpassingen. In de afgelopen twee weken hebben wij bij Coletivo Amarelo een historisch onderzoek voorgesteld naar de relatie tussen kunst en internet, waarbij we reflecties suggereerden met betrekking tot de eerste experimenten met technologie en de interventies van de NetArt-beweging in de jaren negentig, vaak voorspellend voor de prestaties van kunstenaars in een steeds meer gedigitaliseerde wereld.. De voorgaande teksten zijn beschikbaar op onze blog onder de tag “Internet”. Klik hier om ons laatste bericht over de Net.Art-beweging te lezen.
In de eerste maanden van 2021 waren we getuige van wat de trigger leek te zijn voor een nieuw tijdperk in de relatie tussen kunst en internet. NFT-edities drongen de sociale netwerken en kunstgroepen binnen kort nadat het traditionele huis Christie's een volledig digitaal kunstwerk had geveild voor 69 miljoen dollar (of 382 miljoen R$).
“Elke dag: de eerste 5000 dagen“, van de hedendaagse digitale kunstenaar Beeple, heeft tijdens de laatste veiling van Christie's Auction House $69 miljoen dollar opgebracht.
Het werk is een collage van dagelijkse illustraties die de kunstenaar gedurende 5000 opeenvolgende dagen maakte (Afbeelding: Beeple/Christies beschikbaar op BBC.com)
Wat is er gebeurd? Waar kwam het vandaan? Is dit een nieuwe trend?
Na bijna twee decennia van onstabiele speculatie zijn cryptocurrency-portefeuilles zoals Bitcoin vooral het afgelopen jaar enorm gestegen. De waarde van slechts 1 Bitcoin is gestegen van US$ 0,34 medio 2010 naar ongeveer US$ 50.000 (of ongeveer R$ 280.000 – citaat van Google: Morningstar en Coinbase, geraadpleegd op 23/04/2021).
Niet elk type product had echter dezelfde mogelijkheid om op de cryptocurrency-markt te worden geïntroduceerd. Dit komt omdat de monetaire handel die plaatsvindt in de technologische wereld een veiliger structuur begon te vereisen, aangezien de gehele transactie wordt uitgevoerd in een valuta die bestaat niet in de wereld, de echte wereld. Vanuit deze behoefte is het Blockchain online systeem ontstaan. Het is een platform dat werkt als een cryptocurrency-uitwisseling en dient voor het verkennen, volgen, monitoren en vastleggen van complexe transacties.
In Blockchain wordt elke transactie gecodeerd als een onveranderlijke link en daarom zijn nu andere objecten die niet-uitwisselbare waarde nodig hebben bij veiligere transacties geïntroduceerd in de handel in cryptocurrency, zoals kunstwerken.
Maar wat betekent ‘objecten met niet-uitwisselbare waarden’? Stel je twee situaties voor:
- U bevindt zich in een winkel en het totaalbedrag van uw aankoop is $ 100. U kunt betalen met twee $ 50-biljetten, 5 $ 20-biljetten of 10 $ 10-biljetten, enz. Daarom is de gemeenschappelijke munt onderling uitwisselbaar (of fungibel).
- Stel dat u eigenaar bent van drie huizen in dezelfde straat, één met een waarde van $ 500.000 en twee andere met een waarde van $ 250.000 elk. Hoewel hun prijs dichtbij elkaar ligt, zullen, als hypothetisch gezien de twee huizen ter waarde van $ 250.000 bij elkaar worden gegroepeerd, ze niet noodzakelijkerwijs dezelfde vastgestelde waarde hebben als het huis ter waarde van $ 500.000, ongeacht hoeveel de gecombineerde eenheidswaarden resulteren in een gelijkwaardige waarde. Dit komt omdat elk huis uniek is en zijn eigen kenmerken heeft, dat wil zeggen dat ze waarden hebben onderling niet uitwisselbaar (of niet-fungibel).
In die zin maakt Blockchain het mogelijk dat objecten met een niet-uitwisselbare waarde worden verhandeld voor cryptocurrency, waarbij een fundamenteel aspect behouden blijft: uniciteit. Om dit te bereiken wordt elk object gekoppeld aan een onveranderlijke link die is vastgelegd op de Blockchain. Deze onveranderlijke links worden NFT (Non-fungible Token) genoemd. NFT's zijn ook in staat een ander essentieel aspect van de kunstmarkt te ondersteunen: het concept van schaarste, verantwoordelijk voor de waardering van het stuk, rekening houdend met het aantal eenheden dat er identiek aan is of niet. Bovendien bieden NFT's een nieuw type registratie voor kunstenaars, omdat onveranderlijke links die op de Blockchain zijn geregistreerd alle informatie en technische specificaties van het geproduceerde werk kunnen bevatten in een 'Smart Contract'-formaat.
Kortom, de nieuwe revolutie in de wereld en op de kunstmarkt maakt het mogelijk om werken 100% digitaal te verkopen, waardoor een nieuw segment ontstaat: Crypto Art. Ieder beeld-, video-, geluids-, tekst- of softwarebestand, ook al is het uniek of beperkt editie, wordt een NFT geregistreerd op de Blockchain. Als gevolg hiervan wordt elke NFT geprijsd en verkocht in cryptocurrency.
Still uit het NFT-videowerk van de Amerikaanse grafisch ontwerper Kii Arens, gebaseerd op een echt huis in Californië.
Bieders zullen op deze NFT bieden, waarbij de winnaar ook het fysieke eigendom op 221 Dryden Street ontvangt.
Na dit proces heeft de NFT een traceerbaar contract met geloofwaardigere, veiligere en innovatievere auteursrechten. Tot de opkomst van Crypto Art ontving een kunstenaar bijvoorbeeld geen percentage van de winst dat overeenkwam met de wederverkoop van zijn werk. Met het Smart Contract kan een clausule een verplicht overdrachtspercentage koppelen aan de auteur van het werk als de NFT wordt doorverkocht. Noah David, de expert die verantwoordelijk was voor de eerste NFT-veiling bij Christie's, verklaarde dat “het potentieel voor NFT’s om het traditionele kunstveilingmodel te ontwrichten enorm is.”
Het zijn echter nog steeds digitale bestanden, dus kan iedereen ze hebben? Theoretisch wel, in de praktijk niet, omdat alleen degenen die eigenaar zijn van de NFT het werk bezitten. De rechtmatige eigenaar wordt verzekerd in het Blockchain-register.
Het is de moeite waard eraan te denken dat Crypto Art sterk wordt beïnvloed door videogames (in feite een niche van visueel ontwerp die onlangs een welverdiende positie heeft verworven in de productie met artistieke inhoud). Met andere woorden: het afgebeelde uiterlijk heeft futuristische kenmerken die zelfs lijken op de voorspellende interventies van NetArt.
“Goden in hoge resolutie”, van de Canadese kunstenaar Grimes. Het werk heeft een futuristische uitstraling geïnspireerd op games.
De NFT werd geveild voor $ 77.000 (Afbeelding: Grimes / Niftygateway)
Ten slotte is het in deze context van congruentie die wordt uitgeoefend door een technologische omgeving van oneindige mogelijkheden, geassocieerd met een mondiale situatie van digitaal protagonisme, dat een nieuw tijdperk voor kunst en internet wordt aangebroken. Crypto Art stelt een re-integratie voor van de avant-garde van de jaren 90. Een reboot. Het is aan ons, kunstenaars, om na te denken over ons eigen conservatisme in relatie tot de vooruitgang in kunst en technologie. Crypto Art profileert zich niet alleen als een trend, maar als een beweging. Het is naïef om in de onwettigheid van de beweging te geloven louter en alleen op basis van het feit dat deze kunst in het echte leven ‘niet bestaat’. Als digitaal bestaat, komt dat immers doordat wij het hebben gecreëerd, waardoor het onderdeel is geworden van onze realiteit. Hiermee vervult kunst haar rol als katalysator voor nieuwe lezingen van deze realiteiten.
REFERENTIES:
Buitengewone verkoop – BBC News Brasil
JPG-bestand verkocht voor 69 miljoen – New York Times
NFT-kunstwerk wordt verkocht met fysiek huis in Californië - Dezeen
door Stephanie Wrak | 15 april 2021 | Artikel
Net.Art ontstond begin jaren negentig, toen een groep kunstenaars de mogelijkheden begon te onderzoeken die het internet bood: van het promoten van hun werk tot het gebruik van software en browsers om maken nieuwe werken. Deze kunstenaars beseften al snel het belang van internet als instrument om de intrinsieke waarde van kunst te herontdekken, losgekoppeld van de mechanismen van de kunstmarkt, waardoor de focus verlegde van het object naar het proces.
Het werk dat tijdens deze periode is uitgevoerd, illustreert de dynamische en collaboratieve geest van internet binnen het creatieve proces. Het internet was een nieuw terrein waarop kunstenaars de mogelijkheden van nieuwigheid konden verkennen die buiten de fysieke ruimte bestonden. Deze totale vrijheid van tussenpersonen die door kunstinstellingen over het werk van de kunstenaar werden geplaatst en de veelzijdigheid van internet als medium transformeerden de net.art-beweging in een revolutie. Het daagde de manier uit waarop kunst werd gemaakt, uitgewisseld, gepromoot en tentoongesteld.
DE ARTIESTEN
We brengen drie opmerkelijke kunstenaars samen die verbonden zijn met de net.art-beweging en benadrukken het belang van hun werk.
Olia Lialina
Lialina is een pionier in de net.art-beweging en is vooral bekend vanwege haar browsergebaseerde kunstwerk ‘My Boyfriend Came Back From The War’ uit 1996. Het bestaat uit verschillende hyperlinks en tekst, allemaal in zwart-wit, waarin kijkers navigeer door op verschillende delen van het scherm te klikken terwijl er een verhaal wordt ontwikkeld. Het verhaal gaat over een stel dat zich na de oorlog herenigt en hun moeilijkheden om emotioneel opnieuw verbinding te maken. Ze bekent een affaire met haar buurvrouw terwijl er een huwelijksaanzoek ontstaat. Dit filmische, korrelige, GIF-achtige stuk beïnvloedde veel latere kunstenaars die experimenteerden met browsers en software. Bezoek het werk hier.
Mouchette
Mouchette is het werk dat in 1996 voor het eerst werd gemaakt door de Amsterdamse kunstenaar Martine Neddam. Ze nodigt de kijker uit om door een doolhof van HTML-websites te navigeren over het turbulente leven van een tiener die worstelt met zelfmoord en trauma. Het stuk is donker maar humoristisch en vermakelijk, waardoor we blijven gissen naar wat er daarna zou kunnen gebeuren. Toen het werk werd gemaakt, vonden gebruikers instructies over waar ze het konden vinden via een interactieve bot, quizzen en e-mail. Publieke participatie was een centraal onderdeel van het werk en creëerde een ruimte waar we allemaal deel van konden uitmaken. Gebruikers konden ook hun eigen netkunstwerk indienen via de Mouchette-website. Bezoek het werk hier.
Alexei Shulgin
Shulgins werk ‘Form Art’ uit 1997 is een ander belangrijk archief uit het net.art-tijdperk. Hij gebruikte HTML-knoppen en -vakken om monochrome composities te maken die dienden als studie van de mechanismen van HTML zelf. ‘Form Art’ werd echter een meer lyrisch en abstract kunstwerk, dat het skelet van het internet blootlegde op een manier die nog nooit eerder was gezien. Shulgin zei: “Door ze onder de aandacht te brengen, werd duidelijk dat een computer geen “transparante” onzichtbare laag is die als vanzelfsprekend moet worden beschouwd, maar iets dat de manier definieert waarop we worden gedwongen te werken en zelfs te denken.” Bezoek het werk hier.
Gedurende deze tijd waren de kunstenaars van net.art in staat een nieuw emotioneel universum te ontwerpen, parallel aan de fysieke emotionele ruimtes die we bewonen, en uiteindelijk de digitale infrastructuur te worden waar we vandaag de dag doorheen navigeren. Het hybride karakter van het internet, waar alle vormen van kunst naast elkaar bestaan – afbeeldingen, tekst, video, geluid, etc. – heeft de kern van het creatieproces beïnvloed. Er was niet langer een scheiding tussen waar je creëert, samenwerkt, ontwerpt en promoot; alles gebeurde op internet. Het idee dat internet alle aspecten van het creatieve proces zou kunnen huisvesten, beïnvloedde zowel de werken zelf als de reactie van het publiek daarop.
“Bureaublad is“, Alexei Sjoelgin, 1997
Josephine Bosma, criticus en theoreticus gespecialiseerd in kunst in de context van internet, zei:
“Om net.art in het juiste perspectief te plaatsen moet de kunstgeschiedenis gedeeltelijk herschreven worden. Er is deze eeuw veel nadruk gelegd op de handelsstatus van kunstwerken. Het is onvermijdelijk dat deze trend bepaalde kunsten en kunstenaars heeft uitgesloten die niet aan de daaraan gerelateerde criteria voldoen. Misschien biedt net.art ons de mogelijkheid om de criteria waarmee kunst wordt gewaardeerd te heroverwegen. Natuurlijk is net.art geen gemakkelijk waarneembaar object. Veel kunst op internet lijkt erg verspreid door het gebruik van meerdere media en vergankelijkheid. Om het te ervaren, moet je een fervent volger van net.culture zijn.”
Bosma's inzicht in de impact van de kwaliteit van de internetruimte op de kunst is vandaag de dag nog steeds van grote waarde. Wat zij in 1998 net.culture noemde, vindt weerklank bij ons allemaal – kunstenaars en kunstconsumenten – misschien wel meer dan ooit. Terwijl we door deze dikke deken van media op sociale platforms en het internet als geheel navigeren, vragen we ons onvermijdelijk af waar we heen zullen gaan. Misschien moeten we Bosma's advies opvolgen en de kunstgeschiedenis herschrijven.
Hoe categoriseren we kunst in de context van internet? Is het nog steeds nodig om verschillende kunstvormen te categoriseren? Net.art heeft het vrijwel irrelevant gemaakt om onderscheid te maken tussen wat kunst is en wat niet. Bosma concludeerde daarom dat kunstenaars die hun werk niet als kunst willen omschrijven, de discussies over de relevantie en waarde van hun werk binnen een ‘kunstmarkt’ kunnen beperken. Omdat veel net.art-kunstenaars er de voorkeur aan gaven onzichtbaar te blijven en op te gaan in hun kortstondige en tijdelijke werken op internet, liet Bosma ons een belangrijke overweging na: profiteert kunst alleen van deze onduidelijkheid?
“Cyberfeministisch manifest voor de 21e eeuw“, VNS-matrix, 1991
“Brandon“, Shu Lea Cheang, 1998
“Mobiel beeld“, Kit Galloway, Sherrie Rabinowitz en collega's, 1975
“Zomer“, Olia Lialina, 2013
Er is veel veranderd sinds 1998, maar het internet blijft een plek waar voortdurend muren worden afgebroken en weer opgebouwd. Elke dag worden er nieuwe beeldtalen geschreven, die brandstof toevoegen aan onze duizelingwekkende gedeelde digitale ervaring en meer over onszelf onthullen via bewerkte, vergankelijke lagen. Hoe kan kunst ons helpen de steeds veranderende mechanismen van creatieve expressie te begrijpen?
Is internet tenslotte onze grootste bondgenoot bij het maken van kunst?
Referenties:
