Perceptie:
effect van waarnemen, van het begrijpen van de betekenis van iets via de zintuigen.
Het observeren van wat ons omringt, gebeurt elke dag automatisch en onmiddellijk, ongeacht de ruimtes waarin we ons bevinden; of het nu in een museum is, thuis of wandelend door de straten van de stad. Op basis van deze observaties is het mogelijk om betekenissen toe te kennen aan bepaalde situaties en omstandigheden.
Wat zijn, uitgaande van dit idee, de voordelen van het in vraag stellen van onze eigen processen van kijken naar artistieke werken?
Het huidige thema is perceptie, gecontextualiseerd binnen de mechanismen van de blik. De oefening van het observeren van een kunstwerk kan op talloze manieren plaatsvinden, waardoor verschillende resultaten kunnen ontstaan voor het werk zelf en ook voor de toeschouwer.
Ons vermogen om betekenissen aan artistieke werken toe te kennen kan zich dieper ontwikkelen als we aandacht hebben voor onze eigen observatieprocessen. Wat is het verschil tussen het toekennen van betekenis versus echt, organisch begrip?
Er zijn beelden die functioneren als een middel om betekenis te geven aan situaties en scenario's, en andere die een automatisch begrip bieden van wat nog niet eerder voor onze consumptie is gebruikt. Wat zou in dit geval de rol van de waarnemer zijn bij het produceren van betekenissen voor kunstwerken?
Onze percepties interfereren ook met de productie van onze herinneringen, waarbij beeldinformatie wordt samengevoegd en nieuwe talen en betekenissen ontstaan. Daarom veranderen onze denkbeeldige velden voortdurend. Is het mogelijk om ons eigen kijkmechanisme te cultiveren om dieper en betekenisvoller te worden?
De komende weken zullen we visuele oefeningen voorstellen, onze relatie met de manier waarop we naar kunstwerken kijken onderzoeken, en het onderwerp illustreren met werken van kunstenaars die deze vragen beantwoorden.
Afbeelding: Marco Tirelli